Piekło

każdy ma swoje własne, a jeszcze lubi zaglądać do cudzych piekieł.Jakby po drodze mu było.
Ela do cudzych piekieł zaglądać nie lubi, więc piekło przychodzi do niej.
W postaci obrazów z przyszłości.Drastycznych i biorących wszystko, bo całą władzę nad jej wolą.
Gdy zadzwoniła, by odebrać ją z lotniska, wiedziałam co może być potem.I było podobnie jak cztery razy w jej życiu, gdy musiała ratować ludzkie życie.
Gorejący krzew Mojżesza to nic w porównaniu z jej aurą, temperaturą ciała i zachowaniem, w którym nic zrozumiałego nie było.
Taksówkarz miał jechać , ale nie mógł, bo nagle zrobiło mu się za gorąco.Chciałam wiedzieć dokąd jedziemy, ale Ela była bardzo zdziwiona,że nie wiem.
- Do Michasi...- wykrztusiła i dodała, by taksówkarz pędził, bo może być za póżno. Nie było, bo nasza znajoma akurat zamykała garaż i wyglądała na jeszcze żywą.Za chwilę była już w taksówce i na nic nie pomogły tłumaczenia,że jest porwana, uprowadzona i nigdzie nie ma zamiaru jechać w podomce i kapciach.
- On cię zabije...- szepnęła Ela Michasi i kierowca zatrzymał się gwałtownie i z piskiem opon.Mówił,że dalej nie pojedzie, bo ma dość.A pieniędzy za kurs nie chce i nie weżmie.Chce tylko mieć z oczu obraz ten, co go akurat ma w oczach i tyle.
-Ale dokąd jedziemy?- wtrąciłam nieśmiało i Ela na moment odzyskała kontrolę swojego położenia.- Do mnie...- rzekła i akurat ja straciłam poczucie rzeczywistości.- Do Chicago?!- jęknęłam.
-Dokądkolwiek...- odparła i rozpoczęłam z taksówkarzem negocjacje, podając swój adres domowy.Ubłagałam i ruszył.
-Tą dużą, ciemną, lśniąca poduszką...- tłumaczyła Ela, bo nagle się rozgadała przy kawie.
- Aaa...-zaśmiała się Michasia i jęła narzekać na Karola jaki to on niewydarzony, bo nic do końca zrobić nie umie.Ela odetchnęła, ja też.
Z jakiegoś ważnego powodu zapragnęła widzieć nas u siebie w domu, bo jak jej niewydarzony ślubny zostaje sam to wariuje.Szczególnie wieczorem.Tak jest od zawsze , a potem dzwoni po policje.Nie lubi być sam i tyle, bo gubi się na swoich własnych drogach.I nigdy nie wiedział gdzie co jest w domu, a przed porwaniem nastawiła na gazie poranną owsiankę na mleku.Pewnie wykipiała.
- Dom jeszcze stoi...- ucieszyła się Michasia, gdy zatrzymałam karetę przed jodłami.
Karol też się ucieszył, bo przeżył piekło.dwa piekła, bo jedno to, co go ma w środku, a to drugie, w którym żyją od 16 lat też dało znaki.Odgłosy piekła zewnętrznego dały się słyszeć dość nachalnie i dlatego obrazowo pomyślałam o próbach, które podejmowali staruszkowie.
-Musi być jakieś wyjście, bo zawsze jest.Dopóki żyjemy...- usłyszałam swój głos i Michasia zapragnęła, by jej podać papier i pióro.
Oddaliła się nieco i pisała , pisała.
Zapisany papier starannie złożyła i wręczyła go Eli.
-Oto zaproszenie do piekła...- rzekła Michasia dnia 1 maja br.
Dziś jest dziewiąty i Michasia z Karolem o próbach samobójczych chcą powoli zapominać.Nie udały się i tyle.Może z piekłem, w którym żyją też można coś zrobić- mają nadzieję.Ela i ja też ją mamy i zamierzamy spotkać się ze sprawiedliwością, czyli z najbardziej wymagającą boginią.
Póki co słuchamy ich, niczym Dantego i jego "Boskiej komedii". Z tą różnicą,że komedia naszych znajomych jest ludzka, choć zupełnie nieludzka.
I dlatego nie wiem, czy da ją się jakoś ująć w słowa.Ale próbować będę...