Dusza jest...

wszystkim, czym jest człowiek/zwierzę/rzecz.
Wszystko, to sporo...Sami przyznacie,że mówiąc o duszy wcale nie wiemy, o czym mówimy.I długo nie będziemy wiedzieli, czyli do chwili poznania WSZYSTKIEGO.
Wokół duszy narosło tyle zabobonów,że nawet zliczyć ich się nie da i pokwalifikować.
Zaglądam do "Stu zabobonów" o.Józefa Bocheńskiego, gdzie jest tylko o dwóch zabobonach względem duszy.
Pierwszy zabobon polega na przeczeniu oczywistemu faktowi,że człowiek/zwierzę- ma jakieś przeżycia/wyobrażenia/myśli/uczucia/wiedzę/pragnienia...Ma i ta sfera najogólniej nazywa się psychiką, a przeczyć psychice mógłby tylko bardzo dziwnowaty ktoś.
A jednak tak było i było uczenie, wszak Ojcowie Kościoła zaprzeczali istnieniu duszy u kobiet.
No, nie śmiejcie się, proszę ,bo to bardzo poważna sprawa była i wciąż jest, wszak w tej sprawie  w zasadzie nic się nie zmieniło.Nic na górze, czyli w religii, ale za to bardzo dużo na dole, czyli w świadomości człowieka.
Był też i mocno działał zabobon reistyczny względem duszy, bo duszę uważał za rzecz (res).Za taką samą rzecz jak stół, czy krzesło.Skrajny wyraz temu zabobonowi dał filozof Kartezjusz.Według niego człowiek składa się z dwóch rzeczy, czyli z dwóch kawałków/substancji.Z ciała i duszy.
Logik, filozof, dominikanin Józef Maria Bocheński ( 1902-95) domagał się logiki także w religii i dlatego pisał: ..." wypada powiedzieć,że mniemanie jakoby człowiek składał się z dwóch kawałków, ciała i duszy, jest bardzo nędznym zabobonem".( "Sto zabobonów").
No i co z tego, skoro zabobon funkcjonuje w naszych umysłach i języku i będzie funkcjonował jeszcze  długo.Tak długo, aż ...No właśnie...Jak długo księża będą uważali się za właścicieli duszy uzdalniających ich tylko do ról kapłańskich na przykład?!Coś mi mówi,że nie za bardzo długo...Amen.