Kłamstwa nie mają pamięci

Mają tylko swoich czcicieli i wyznawców.Ludzi, którzy wiedzą,że kłamstwo zawsze  jest bardziej prawdopodobne od prawdy i na tej iluzji budują swoje życie.Życie grobów pobielanych.Tymczasem życie wymaga odważnego wysiłku.Bo celem życia są zmiany.Ela i Zosia o tym wiedzą, ale nie my- nie ja i nie Adam.
Mamy kłopoty, bo nie rozumiemy, co się z nimi dzieje.
Przypadły sobie do serca od pierwszego wejrzenia i nie rozstają się bez bolesnej konieczności. Wyczuwa się tę wyjątkową jedność, której nigdy nie doświadczyłam.
Nawet w relacjach z najwspanialszymi ludżmi.Adam tę jedność wyczuwa silniej jeszcze niż ja i jest jakoś bardziej zazdrosny.Wyraża swoje uczucia także słowem:
-popatrz ,Zosiu też czasem na mnie, ja tu wciąż jestem i cierpię.
- Nie rozumiem dlaczego cierpisz ...-odpowiada i dowodzi jak bardzo Ela jest szczęśliwa, promienna i entuzjastycznie nastawiona do każdej chwili.Jak korzysta z życia i jak potrafi się nim cieszyć.
- Jest między wami jakieś tajne porozumienie...- mówi Adam i ma rację.Czuję to samo i zabieram Adama na spacer z Czarnym.
Pozwalam, by mówił i mówił swoją łamaną polszczyzną, która wprawia mnie w dobry nastrój, gdy nazywa rzeczy po swojemu: to nie jest chorować, to jest zdrowia pokaz, któren ja nie widzieć.Never, nigdy, przenigdy...Ja nie widzieć takiego zdrowia! To ja podrzeć...Znów pokazuje mi wyniki PSA, rezonansu magnetycznego i kilku innych, których nazwać nie umiem.Gdy rzuca je w glebę-już nazwać muszę.Nazywam prawdę, którą kieruje się Ela: twoja mateczka za jedyną realność życia przyjmuje szczęście wyrażone miłością i wiarą.Innej nie zna i nie przyjmuje.Wszystko inne to kłamstwo...Potrafimy to zrozumieć?!
- No nie, Dobrochna.Jest jeszcze ...Jest ta...świństwa...One rządzą światem.Matusia ich nie widzi?- przystaje i wpatruje mi się w oczy jakby od tego , co w nich zobaczy -zależały losy świata i okolic.
- Nie pozwolę jej umrzeć...- krzyczy i wpada w niepohamowany płacz, który rozdziera niebo i moje serce.Potem tylko zmienia się osoba  wzywające moce nieba i role.Wracając ze spaceru milczymy, a Adam delikatnie ujmuje moją rękę.Czuję,że jest po oczyszczeniu.Jak ja.
- Jest tylko szczęście, miłość i wiara.Tylko to i nic więcej.Dobrze to sobie matuńka obmyśliła...Bardzo dobrze.Ja bym też tak chciał...
- Chcesz i masz jak chcesz.-słyszę swój głos i oboje śmiejemy się do rozpuku.
Ela i Zosia są nieco zaniepokojone.Podobno nie było nas trzy godziny .Bardzo nas to dziwi.Dowodzi zasady względności czasoprzestrzeni.
Adam mnie zadziwia, a jeszcze mocniejsze wrażenie robi na Eli i Zosi, gdy zapowiada: jutro..., od jutra ...jest taki ład,że ...Mamusiu! Zosiu, Dobrosiu...
- Jeśli chcesz nam coś powiedzieć, to jeszcze dziś, Adasiu, bo jutro z rana jedziemy z Elą...- rozgadała się Zosia.
- To powodzenia, bo ja coś pilnie będę musiał załatwić.- zapowiada Adam i zaprasza mnie, by " rzucić okiem" na dom wypatrzony w pobliżu.Miałabym stwierdzić, czy na ulicy Kwiatowej mieszka szczęście, miłość i wiara, bo nie chciałby zapraszać swoich ukochanych do zamieszkania gdzie indziej.
Zosia protestuje i po raz pierwszy dostrzegam,że także jest kobietą, bo potrafi
bronić swojej podmiotowości.-Ty ,pan i władca wszechmocny nie jesteś.Zapamiętaj to sobie, Adasiu.Na dobre, bo złe...
- To ja pójdę sobie pomieszkać...-kombinuję i Ela mnie odprowadza, by móc szepnąć na osobności: jestem szczęściem.., cała jestem szczęściem...
- Miłością i wiarą...-dodaję i już wiem,że Ela sobie poradzi.Amen.