Szanowny Panie

Z jakiegoś ważnego powodu należę do Pana sprawy.
Ten ważny powód odkrywam, badam i wiem tyle,że jest złożony z czegoś twórczego, co właśnie się wciąż rodzi, staje i zadziewa.Ten proces zadziewania jest dla mnie radosnym zaskoczeniem.Aktywizuje mnie i wymusza nadążanie za tym, co się zadziewa.
Piszesz Pan dziś o Europie i o naszej starodawności.O wizji i o wdeptującej w glebę przaśności.To nasz realizm powszedni.Nie wiedzieć dlaczego przypomina mi się piosenka Osieckiej:"Oczy tej małej..."Może dlatego,że Ludmiła piosneczkę przypomniała i podnucam ją sobie od wczoraj.Wcale nie jest banalna."Oczy tej małej jak dwa błękity..." - to jest poezja, która do mnie mówi więcej, niż mówi.
A mówi do mnie teraz właśnie nie tylko o damsko-męskich zdradach i cierpieniach, ale o czymś więcej...O ich granicy także.Bo jest taka granica, za którą uśmiech pogodny się zaczyna.
To nic,że uczucia Polaków wciąż ktoś wystawiał na najwyższą próbę.Nic to,że
miłość do swojego kraju oznacza dla każdego zupełnie coś innego.
Wolałabym, by już nie płakała.Ani kochająca dziewczyna z piosenki , którą magicznie wyśpiewała Anna Szałapak, ani moja ojczyżniana mateczka.

Żeby przestały...Żeby przeszły tę starodawną granicę cierpienia, po której uśmiech pogodny się zaczyna.
Szanowny Panie! Należę do Pana sprawy, więc Pan jakoś także należy do mojej sprawy.Opisuje Pan własną i ja także czynię podobnie.Na blogu i w codzienności.Wczoraj dostrzegłam,że jestem ciut lepsza , bo nie wdałam się w bójkę i nikogo nie pobiłam, a było kogo pobić.Dostrzegłam,że jestem pacyfistką, bo zawsze nią byłam, a przyłożyć też czasem zdarzało się, ale raczej sporadycznie.Wczoraj nawet nie przyłożyłam, gdy przed moją sąsiadką stojącą na cmentarzu w kolejce po wodę- z boku wszedł smutny gość i gdy wyciągała już swój kubek, nalał do własnego, a potem zakręcił kran i odszedł mocno zadęty.

Pomyślałam tylko,że ma poważne problemy ze sobą.Gdy dowiedziałam się, że to ksiądz- już ja miałam problemy ze sobą.Najpierw chciałam biec za nim i przyłożyć, bo przypomniały mi się inne podobne scenki, ale powstrzymałam biegi.Wystarczyło,że ludzie obok zareagowali.Inaczej,niż zwykle, gdy mówili:pani, przecież to ksiądz...
Być może zaczniemy czegoś wymagać  także od księży.Amen.