Labirynt

to system splątanych dróg, budowle albo ich odwzorowanie w przestrzeni.
Najbardziej chyba znany jest labirynt na Krecie,labirynt króla Salomona i królowej Saby-Makedy,a także labirynt na posadzce katedry w Chartres.
Nie widziałam żadnego z nich, niestety,ale za to oglądałam ludzi, którzy przed sobą mieli swój własny labirynt, wchodzili do labiryntu i wychodzili już nie tacy.Zatem wątpić mi nie wolno,że każdy ma swój labirynt poplatanych ścieżek.
Gdy stajemy po stronie tego wszystkiego, czego najbardziej nie chcieliśmy- nabieramy świadomości tego, co dzieje się z nami -mamy przed sobą labiryntu istotę.
Król Krety Minos też miał ten problem.
Mity greckie powiadają,że Pasifae zapałała miłością do zaprzyjażnionego byka i powiła dzidziusia o imieniu Minotaur.Był raczej odrażający i zbyt silny z głową byka na ludzkim ciele, by nie być izolowanym.Król zlecił Dedalowi, by ten zbudował labirynt dla potworka.I zbudował.
Potworki w ukryciu rosną i od wieków po kres czasów żądali i żądają ofiar.
Ten potworek żądał co 9 lat albo corocznie( nie wiadomo) ofiar z dziewcząt i chłopców.I otrzymywał ofiary dopóki na horyzoncie nie pojawiła się córka króla Ariadna i Tezeusz.
Tezeusz akurat wykonał pięć z sześciu robótek( Herakles miał ich 12), gdy w Atenach rozpoznał swojego ojca, który przed jego urodzeniem zostawił pod wielkim kamieniem sandały i miecz i był niezwykle szczęśliwy z tego powodu,że ojca ma.
Nie da się wykluczyć,że powiedział mu: Tatusiu, dla ciebie to ja tego potwora zabiję...
Możliwe,że ochoczo zgłosił się do grupy dziewięciu dziewcząt i dziewięciu chłopców, których oddawano akurat potworkowi na żer.
Tak , czy siak- córka króla zapałała do Tezeusza miłością tak wielką,że zdradziła mu arkana labiryntu i poradziła, jak można z Minotaurem postąpić, a nadto wyjść z labiryntu z życiem.
Tak właśnie stało się, a Tezeusz po nici Ariadny ze zmagań/ z budowli wyszedł cało.
 Może nie całkiem cało, bo ze strachu przed Dionizosem, który także zapałał do Ariadny- Tezeusz zdradził.Zdradził Ariadnę, ich miłość zdradził, ale chyba przede wszystkim siebie, bo potem żył w cichej ( czasem głośnej) rozpaczy.
Dlatego Tezeusz kojarzy mi się ze strachem także.Z Adamem, który kłamie i ucieka w krzaki, gdy czuje,że jego raj jakoś się oddala.
Strach to co innego, a odwaga w rozwiązywaniu problemów splątanych dróg to zupełnie inna sprawa.Najbardziej wymagająca ze wszystkich innych, bo wymaga wiedzy/dobroci/odwagi.
Moim osobistym labiryntem jest patriarchalny system łupów.Potwór ten nie mieści się w jakimś jednym miejscu( choć ma swoje przebogate siedziby), ale jest niemal wszędzie, bo z każdego wyciąga soki życia w sposób niemal
doskonały i nieustannie żąda ofiar.Jest przede wszystkim zachłanny.
Mam drobny kłopot z potworkiem, bo ubić go raczej nie mogę.Jest zbyt rozległy, a ja nie jestem ani Tezeuszem ani Ariadną.
Wykazuję kim/czym jest dla mnie ten system przemocy i tyle.To moja robótka ręczna, a czasem nawet intelektualna, gdy czytam o mocarzach ducha.
Wiem, że hrabina Toskanii-Matylda zatrzyma mnie na dłużej.
Badam dokładniej jej zmagania z jej labiryntem i czynności te dostarczają mi ogromnej radości.Czasem wątpię w jej realność, bo jest zbyt rozległa, wielka i imponująco mocarna, ale to, co mnie fascynuje najbardziej jest dopiero przede mną.Chodzi o żródła jej mocy.Skąd bierze tyle siły, mądrości i odwagi, by rozstrzygać sprawy dla ówczesnego świata najważniejsze.Dlaczego w Henryku IV pod Canossa widzi najpierw człowieka, a potem króla.Dlaczego ...
Nie mam  dokumentów historycznych i nigdy ich nie dostanę.Są objęte słowem "ściśle tajne" i takimi pozostaną.Dlaczego?!
A może uda nam się je odtajnić? A może ktoś odważny wejdzie do środka labiryntu i powróci z nimi żyw?